Toneel

Toen ik, net afgestudeerd aan de Toneelschool,  voor het eerst aan het werk was, vond ik mezelf belangrijk. Het gevoel een bijdrage aan de maatschappij te leveren en mijn eigen geld te verdienen maakte dat ik een echt koffertje van zwart leer had gekocht in een te chique winkel. Het koffertje stond dan in de trein naast me te bewijzen dat ik terecht in de eerste klas reisde. Het ging mij om uiterlijkheden en van werkelijke behoeften had ik nog nooit gehoord. Soms moest ik ergens overnachten en dan gingen er naast de teksten en aantekenboekjes wat kleren mee, die ik er ’s morgens gedachteloos in smeet.

Op een dag krijg ik in de trein een creatief idee en open mijn koffer. Het cahier waarin ik ga schrijven ligt bovenop de andere spullen te wachten. Een mooi cahier, dat hoort bij belangrijke mensen. En een degelijke vulpen om het beeld te perfectioneren. Peinzend als een groot schrijver aanschouw ik het landschap. De dame tegenover mij heeft een mantelpak aan en bestudeert indrukwekkende grafieken. Zij is ook belangrijk en ze kijkt naar mij. Zo wil ik het, een dame die begrijpt dat ze met een creatieve geest te doen heeft, wie weet een geniale. Al peinzend zie ik in het raam dat ze niet alleen kijkt, nee, ze zit zich kostelijk te amuseren. Een binnenpretje. Ook belangrijke dames hebben binnenpretjes. Haar ogen zijn gericht op iets dat zich naast mij bevindt. Een gevoel van onbehagen roert zich in mijn buik en terloops draai ik mijn hoofd naar het iets.  
Bij het achteloos vullen van mijn koffer had ik er niet op gelet welke kleren ik er in gooide, je ziet dat ondergoed toch niet, het maakt geen deel uit van het decorum. Nu wel. Over het hele oppervlak van de koffer ligt een onderbroek die ik heb gekregen voor sinterklaas, geheel bedekt met grappige sinterklaasjes en zwarte pietjes in felrode en gele kleuren. Met een ruk draai ik mijn hoofd naar het landschap, waar zich in het eindeloze groen ineens een zeer interessante koe bevindt.
Had die dame geweten wat Geweldloos Communiceren betekent, dan had ze gevraagd: “u schrikt en kijkt het raam uit. Zou u nu het liefst dat raam uit willen vliegen? U vindt het misschien belangrijk dat het imago dat u zorgvuldig heeft opgebouwd, in tact blijft?” En dan had ik opgelucht geantwoord dat dat zo is, want ik wil zo graag bij de belangrijke mensen horen. En dan had zij mij gevraagd naar mijn werkelijke behoefte en ik was bevrijd de trein uitgestapt. Maar de wereld zit vol leedvermaak en de dame zwijgt.
Ze weet het nu zeker: deze jongen speelt toneel.